Trzeci i już ostatni dzień naszej wizyty na kielecczyźnie. Jak na październik pogoda dopisała, jest ciepło i słonecznie. Ale żeby tradycji stało się zadość w końcu Kielce to Kielce, kolejny dzień wieje silny, regionalny wiatr, żeby nie powiedzieć dosłownie. Nam to jednak wcale nie przeszkadza. Jedziemy zobaczyć ruiny zamku w Chęcinach. Zamek został wybudowany na Górze Zamkowej ok. 1300 r. Strome zbocza sprawiły, że był on twierdzą nie do zdobycia. Dzieli się na dwie części: górną – zamkniętą dwoma okrągłymi basztami oraz dolną – składającą się z dziedzińca z czworokątną basztą dobudowaną w XV w. Warownia była obiektem wysokiej rangi, ośrodkiem życia politycznego, zwoływano tam zjazdy możnowładców i rycerstwa. W obawie przed Krzyżakami w zamku złożono skarbiec koronny z Gniezna. Był rezydencją rodzin królewskich oraz ich wdów, mieszkała tu m.in. królowa Bona.

A legenda mówi, iż w zamkowych podziemiach znajdują się skarby prze nią pozostawione. Chęciński zamek w swojej historii pełnił również funkcję więzienia. XVI w. był dla niego bardzo niekorzystny, liczne ataki i najazdy sprawiły iż zaczął popadać w ruinę. Do dalszego zniszczenie przyczynili się z kolei okoliczni mieszkańcy. Jedna z wyremontowanych wież stanowi doskonały punkt widokowy na okolicę a przy dobrej pogodzie można zobaczyć wierzchołki Tatr. Idziemy to sprawdzić, ale uciążliwy wiatr sprawia, że wizyta na wieży jest ograniczona do minimum. Spacerujemy po zamkowym dziedzińcu, oglądamy skarbiec i powolutku kierujemy się do bramy wyjściowej; a stamtąd drogą schodzimy na parking. W drodze powrotnej towarzyszą nam rzeźby królów polskich i rycerzy. Kazimierz opowiada nam historię każdego z nich. Musimy jednak przyspieszyć kroku ze względu na nagłą zmianę pogody. Ulewa sprawia, że w trybie natychmiastowym znajdujemy się w autobusie. Pozostali królowie, o których Kazek nie zdążył opowiedzieć muszą poczekać na inne czasy. Jeszcze jedno spojrzenie na ruiny imponującej budowli dumnie górującej nad Chęcinami i w strugach deszczu jedziemy do Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku. Całe szczęście, że nie mamy dzisiaj w planie zwiedzania Kielc. W wyniku oberwania chmury doszło do zalania miasta.

 A my zbliżamy się do Oblęgorka i specjalnie dla nas jak na zamówienie wychodzi słońce. Niespiesznie idziemy aleją lipową wyłożoną dywanem z jesiennych liści w kierunku pałacu. I nagle na niewielkim wzniesieniu naszym oczom ukazuje się piękny dworek stojący pośrodku zieleni. Za nim rozciąga się duży park, w którym królują dęby i lipy. Muzeum to powstało dzięki dzieciom pisarza: Jadwidze i Henrykowi, którzy oddali dworek na rzecz Państwa, pod warunkiem, że zostanie on przekształcony w muzeum zawierające pamiątki po ich ojcu. I tak też się stało. Pałacyk był letnią siedzibą pisarza, stworzył w nim swoje wielkie dzieła, takie jak powieść „W pustyni i w puszczy”. Na parterze odtworzono wystrój pomieszczeń mieszkalnych. Mamy okazję zobaczyć jak żył i gdzie tworzył swoje literackie dzieła. Pracownia, salon i jadalnia zostały odtworzone w najdrobniejszych szczegółach, dzięki zachowanym zdjęciom oraz z relacji dzieci pisarza. Ściany pomieszczeń zdobią liczne portrety Sienkiewicza i członków rodziny.

Piętro poświęcone jest jego twórczości. Wyeksponowano tam liczne dyplomy i nagrody, w tym nagrodę Nobla. Mamy okazję obejrzeć listy i pamiątki po pisarzu, a także jego dzieła przełożone na wiele języków świata. Jeszcze tylko spacer po parku i krótka wizyta w stadninie koni. I tak kończą się nasze odwiedziny u sławnego polskiego pisarza Henryka Sienkiewicza. Dobiegła również końca nasza wizyta w województwie świętokrzyskim. Wszystkich gorąco zachęcam do przyjazdu i poznania tych rejonów Polski. Sylwia T - K. fotorelacja Jacek K.