Płatki śniegu leniwie spadają na ulice, domy i lasy. Wszystko pokrywa śnieżnobiały puch a pod stopami słychać jego skrzypienie. Mróz szczypie w nosy i uszy, a zmarznięte dłonie ogrzewamy kubkiem gorącej, malinowej herbaty. To jest prawdziwa zima jaką znamy z dawnych lat. Teraz w zimowe wieczory za oknem pada deszcz, a krajobraz jest smutny i szarobury. Pewnie zabrzmi to trochę dziwnie, ale aby zobaczyć prawdziwą, białą zimę trzeba wyruszyć na jej poszukiwanie w góry. Tylko gdzie ona jest? Postanawiamy jej szukać w Górach Orlickich. Skręcając z Dusznik w kierunku Zieleńca, wkraczamy w zupełnie inny świat. Czerń i szarość zastąpiła tu biel śniegu. Nie ma się co dziwić, ponieważ w Zieleńcu panuje mikroklimat bardzo zbliżony do alpejskiego.
Parkujemy nasze autka na malutkim parkingu niedaleko hotelu o jakże kojarzącej się z zimą nazwie - „Przystanek Alaska”.

Przy parkingu stoi kamień upamiętniający Heinricha Rϋbartscha z jego podobizną. Był on znanym w tych okolicach piwowarem i oberżystą a także propagatorem czynnego wypoczynku i prekursorem turystyki i narciarstwa w rejonie Zieleńca i Orlicy. To właśnie on w 1882 r. wybudował na szczycie Orlicy wieżę widokową, do której w późniejszym czasie dobudował małą gospodę a następnie przebudował ją na schronisko. Wchodzimy w las i zielonym szlakiem wędrujemy w kierunku Orlicy – 1084 m n.p.m. Silny wiatr kołysze koronami drzew, niekiedy strząsając z gałęzi śnieg wprost na przechodzących wędrowców, a mleczna mgła spowija cały las. Czasami z tej gęstej mgły jak zjawy wyłaniają się narciarze, którzy suną w dół na swoich deskach. Pomimo panujących warunków dzielnie kroczymy przed siebie, aż naszym oczom ukazuje się otulona we mgle nowa wieża widokowa na szczycie góry. Jest ona repliką wieży wybudowanej przez Heinricha Rϋbartscha. Z wieży można podziwiać ….... mgłę, mgłę i jeszcze raz mgłę. Niedaleko wieży stoi pomnik upamiętniający ważne wydarzenia, które miały miejsce na Orlicy (na szczyt przybyli John Quincy Adams – późniejszego prezydenta USA, cesarz Józefa II oraz Fryderyk Chopin). Orlica jest szczytem granicznym, ale sam wierzchołek leży po stronie czeskiej. Mimo to góra należy do Korony Gór Polski. Zimowe klimaty i widoki sprawiają, że nie chce nam się wracać. Idziemy gęsiego szlakiem granicznym, który jest wydeptaną w śniegu, wąską ścieżkę, na której trudno minąć się dwóm osobom. Po jej obu stronach śnieg sięgający kolan albo i wyżej. Idąc tą graniczną ścieżką, mamy okazję zdobyć jeszcze jeden szczyt w dniu dzisiejszym. Jest to Zielony Garb- 1026 m n.p.m. należący do Tysięczników Ziemi Kłodzkiej. Porywisty wiatr rozwiewa w końcu mgłę. Teraz możemy nacieszyć oko zimą (nie wiadomo czy nasza następna wyprawa pomimo zimowej pory roku będzie odbywać się w takiej scenerii). Schodzimy do Zieleńca. Jest on jednym z największych ośrodków sportów zimowych w Polsce, posiada 42 wyciągi narciarskie i 32 trasy zjazdowe i szereg biegowych. Niestety w związku z sytuacją panującą na całym świecie i covidowymi obostrzeniami miasto jest niemal całkowicie wyludnione. Gdzieniegdzie można wypatrzeć samotnego piechura lub saneczkarza szalejącego na stoku narciarskim. Jedynym plusem w całej tej sytuacji jest brak kolejki w schronisku PTTK Orlica, mieszczącym się w najstarszym budynku w Zieleńcu (jego powstanie datuje się na 1878 r. jest jednym z pięciu jaki pozostał z tamtych lat ).Obok schroniska stoi z roku 1862 kolumna Św.Nepomucena - ciekawostka jest taka iż święty jest bez nakrycia głowy. Będąc w Zieleńcu warto również podejść do Kościoła pw. Św. Anny położonego przy stoku górskim. Kościół został wybudowany w 1902 r. na miejscu pierwszego, drewnianego kościółka wzniesionego w 1762 r. Swego czasu był najwyżej położonym kościołem w górach. Niestety nie mieliśmy okazji zobaczyć wnętrza kościółka. Myślę jednak, że będzie jeszcze okazja, aby to uczynić.
Dziękujemy! WSZYSTKIM za przypadkowe spotkanie. To kiedy znowu się widzimy? Sylwia T – K.