W 2017 roku zdobyliśmy Koronę Ziemi Kłodzkiej. W 2018 roku atakujemy Koronę Sudetów do zdobycia której zostały tylko 2 szczyty. Później Korona Polski, później…. Marzenia nie kosztują. A tak wracając do realiów. Startujemy w sobotę 27.01 o godz. 8.00 jak zwykle spod Pierzei. Stęsknieni i rozleniwieni po świątecznej przerwie chętnie i punktualnie zajmujemy miejsca w autobusie. Odjeżdżamy w uśmiechach, pomimo padającego deszczu .Oglądam się na nasz wesoły autobus i buzia mi się śmieje. Fajnie widzieć ich wszystkich. Znamy siebie i lubimy, mamy nawet swojego ulubionego kierowcę . Dobrze wiemy kto pogoni pierwszy, kto będzie maszerował na ogonie, kto będzie marudził.

Nic a nic to nie przeszkadza żeby chcieć być ze sobą . Oprócz chęci chodzenia po górach, ta druga to też ważna ochota . Fajnie jest jak pojawi się ktoś nowy, wtedy jakby inaczej się staramy, trochę przechwalamy, trochę popisujemy, robi się zabawniej. Dziś bierzemy na rozgrzewkę wszystkim dobrze znaną Ślężę. Znaną choćby stąd, że jadąc do Wrocławia nie sposób nie zobaczyć umieszczonego na jej szczycie masztu. Ślęża jest mekką dla wrocławskich górali, miejscem gdzie najszybciej, bo najbliżej, można poczuć góry. Byłam na niej kilka razy. Czy coś może mnie zaskoczyć ? Wierząc w inwencję naszych dowodzących z reguły jestem mile zaskoczona. Pierwszy punkt naszego zwiedzania to Zamek „Górka”, w Sobótce umiejscowiony na ulicy Zamkowej 12. Tam nie byłam ale okazało się że niektórzy z nas byli ,nocowali i mają cudne wspomnienia. Oprowadza nas sympatyczna , młoda dziewczyna i mówi tak ciekawie, że nikt jej nie przerywa nawet ja wścibskimi pytaniami. Zamek dziś jest mocno zaniedbany, ale nie trudno dostrzec wspaniałości choćby sali bibliotecznej czy niezwykłej urody piec kaflowy. Mam nadzieję za parę lat wrócić tutaj i zobaczyć w nim kolejną zamkową perełkę Dolnego Śląska. Wychodzimy z Zamku - ciągle leje. Popadam w panikę i marudzę przewodnikom, że w taką aurę to chyba nie ma co iść dalej. Podjeżdżamy na parking i w deszczu podchodzimy do schroniska, którego pilnuje pies Hektor. Wielki bernardyn głośno szczeka , szybko okazuje się że jest tak łagodny jak wielki. Gadamy, śmiejemy się, grzejemy łapki i popijamy ogrzewające napoje w obawie końca wyprawy. Po pół godzinie jest po strachu. Deszcz odszedł i nasze obawy z nim. Maszerujemy dalej bez wszechogarniającej mgły i niewygodnych peleryn przeciwdeszczowych. Droga może łatwa, ale sapania całe mnóstwo, nie da się ukryć - wyraźny brak kondycji. .Dochodzimy do wieży Bismarcka, tam robimy pamiątkowe zdjęcia i wędrujemy dalej. Na szczycie mgliście, widoków na ładne zdjęcia niestety brak. Niebo jest grymaśne tego dnia i za chwilę przejaśnia się znacznie. Schodzimy sądząc że to koniec atrakcji . Góra zdobyta, pogoda wytrzymała. .Autobus grzecznie czeka na wędrowników. Podjeżdżamy do pobliskich Sulistrowiczek obejrzeć Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady. Właśnie trwa ślubne nabożeństwo – co dobrze nam wróży na cały rok – ale chwilę musimy poczekać w pobliskiej kościelnej mini - kawiarence . Po niedługim czasie możemy już wejść i obejrzeć to niezwykle wyjątkowe miejsce. Nie przepadam za nowoczesnymi kościołami, ale ten jest nadzwyczajny. Wita nas drewniany posąg Chrystusa Frasobliwego. Wchodzimy i wszystko jest spójne, przemyślane. Urokliwy ołtarz w drewnie. Moją uwagę przykuwają wyjątkowe witraże całe w kwiatach; irysy, maki, stokroty rozlewają się po całym sklepieniu. Piękne, żywe kolory, inna jak zazwyczaj forma. Równie piękna i oryginalna Droga Krzyżowa w kształcie prześwitującego krzyża , z wyjątkowym malunkiem w środku . Dawno nic mnie tak nie urzekło. Powrót był równie przemyślany. Krysia czytała staropolskim językiem pisaną legendę tak ujmująco, że ci co chcieli spać w drodze powrotnej nie mieli żadnych szans. I tak dojechaliśmy do Ząbkowic nie wiedząc kiedy. Wiemy za to , że to nie była zmarnowana sobota a kolejny świetny dzień z Klubem Miłośników Gór, Zosią i Włodkiem. Do następnego razu już w lutym. Dorotka H-Z. 

 Fotorelacja Justyna S - J.